بررسی رابطه ی نگرش نسبت به زمان، شادکامی و انگیزه پیشرفت با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان سال اول متوسطه ی دولتی شهر ملایر در سال تحصیلی 91-90

دانش آموزان یکی از عناصر اصلی نظام تعلیم و تربیت هر کشوری به شمار می روند. لذا توجه به پیشرفت تحصیلی دانش آموزان امر ضروری برای توسعه آموزش و پرورش و پیشرفت هر کشوری محسوب می شود. به طوری که عدم پیشرفت تحصیلی دانش آموزان رکود آموزش و پرورش و عقب ماندگی کشور را به همراه خواهد داشت. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه ی نگرش نسبت به زمان، شادکامی و انگیز? پیشرفت با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان سال اول متوسطه انجام شد. نمونه مورد بررسی 300 نفر (150 پسر و 150 دختر) از دانش آموزان سال اول متوسطه ی شهر ملایر در سال تحصیلی 90-91 بودند که به شیوه نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در این مطالعه شامل، پرسشنام? نگرش نسبت به زمان، شادکامی، انگیز? پیشرفت و عملکرد تحصیلی بود. داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی و استنباطی از جمله آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام تحلیل شد. نتایج پژوهش در راستای معدود پژوهش های صورت گرفته در این زمینه است که نشان می دهد بین ابعاد نگرش نسبت به زمان (زمان گذشته مثبت و زمان آینده) شادکامی و انگیز? پیشرفت (انگیز? پیشرفت درونی ) با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان رابطه ی مثبت و معنی داری وجود دارد. نتیجه نهایی تحلیل رگرسیون گام به گام در سطح 05/0p< نشان داد که از بین متغیرهای نگرش نسبت به زمان، شادکامی و انگیز? پیشرفت، متغیر شادکامی در مقایسه با سایر متغیرهای از قدرت مناسبی برای پیش بینی و تبیین پیشرفت تحصیلی دانش آموزان برخوردار است.